Vijf jaar Zuid-Frankrijk

Blog Dorine van der Marel (geëmigreerd naar Zuid-Frankrijk): "Vijf jaar nadat we onze kinderen, onze katten en onszelf in het Franse avontuur hadden gestort, stond ik met veel inspanning een verticuteerhark door mijn gazon te trekken. Wat loskwam was vooral heel veel gras. Het mos, dat door de scherpe metalen tandjes ertussenuit gekamd had moeten worden, bleef hardnekkig zitten waar het zat. Ik smeet het werktuig in de schuur, plofte in de hangmat onder het heldergroene bladerdek van de blauweregen en maakte de balans op. Vijf jaar Zuid-Frankrijk.

Het 'go with the flow’-concept: zwoel, langzaam leven in het warme Zuiden, had zich in mijn fantasieën afgespeeld tijdens de voorpret van onze emigratie. Onthaasten met drie jonge kinderen, een bouwval en een eigen zaak was natuurlijk een illusie, in welke windstreek je ook neerzeeg. Het leven was vooral heel vol geworden in het warme Zuiden. Zo vol dat ik af en toe jankend een pas op de plaats moest maken, maar ook vol in de aantrekkelijke zin van het woord: voluit, intens, compleet.

Met je eigen handen van een verwaarloosd, muffig, stinkend bouwwerk vol doodenge, exotische geleedpotigen een thuis maken, gaf naast diverse pijnen ook enorm veel voldoening. De ruimtes die we hadden aangepakt waren, in alle bescheidenheid, erg smaakvol geworden. Dat we geheel volgens het principe van 'Ik vertrek' veel te naïef-optimistisch waren geweest, toen we ons in dit avontuur stortte, was inmiddels wel een voldongen feit. We waren nog niet eens op de helft van alle verbouwplannen die we in twee jaar hadden willen realiseren. Hier en daar moest zelfs alweer wat heropgeknapt worden en er groeide mos in mijn nieuwe gazon.

De klusfrequentie moest echter omlaag, want ons architectenbureau liep als een trein. Buitenlanders die hier in Frankrijk hun huisje wilden opknappen, een villa wilden bouwen of ambitieuzere ontwikkelingsplannen hadden, liepen niet alleen tegen een communicatieprobleem op, maar ook tegen een soort vak-arrogantie waar veel Franse architecten mee behept waren. Het was voor ons, meertalige polderaars, een zeer lucratieve niche. De opdrachten waren bovendien leuker en uitdagender dan we in Nederland waren gewend. Herindelingen van prachtige historische panden en oude natuurstenen schuren, vrijstaande villa’s met waanzinnige uitzichten en kleinschalige vakantieparken, soms met boomhut en al. Het was veel en intens. Bijwijlen moest ik die pas op de plaats maken en echtgenoot een maandje de architectenkar laten trekken, zodat ik me weer even op de verticuteerhark en de kleine en grote kinderissues kon storten.

De kinderen, die we die eerste dag, vijf jaar geleden, meedogenloos achterlieten op het dorpsschooltje waar ze niemand kenden, niemand verstonden en iedereen ze nieuwsgierig aanstaarden, zaten inmiddels alle drie op het 'collège' en spraken vloeiend Frans. Zij wel. Ikzelf raakte nog regelmatig verdwaald tussen de vocabulaire en grammaticale beproevingen van dit land. Ondanks deze taalhandicap wist ik, via vele medische specialisten en heel veel papierwerk, bij het ministerie van onderwijs een computer te regelen voor mijn dyslectische zoon, en het recht deze bij elke les op de middelbare school te gebruiken. Het was de eerste keer dat dit 'collège’ daarmee te maken kreeg en stuitte op veel weerstand van de leraren die het liefst nog met inkt en veer in schoonschrift schreven. Na de ervaring met zoon gingen ze echter één voor één om en er volgden meer leerlingen.

Om te ontladen van de absurd lange schooldagen, die ze in Frankrijk gewoon zijn, en weer op te laden voor de stapels ontwerpklussen en het hardnekkige mos konden we onze lol op in de wondermooie omgeving. Fietsen tussen de herfstkleuren van het arboretum, watervallen, middeleeuwse bruggetjes boven diepe kloven, wandelen op de magische berg of een duik van een rots in het ijskoude groenblauwe water van de idyllische waterbekkens. Plekken die in Nederland onvoorstelbaar zijn.

Toch begon er na vijf jaar een ergerlijk plukje heimwee in mijn lijf te groeien. Ik schaamde me ervoor en wilde er niks van weten. Stukje bij beetje probeerde ik het tussen de zonnige vreugdemomenten uit te kammen.

Net als het mos in mijn gazon.”
Reeks gepubliceerde blogs
Deel 1: Gedreven door de wind
Deel 2: Rotouders
Deel 3: Een spannend begin
Deel 4: Warme huiselijkheid in de chaos
Deel 5: Lijken uit de kast
Deel 6: Eerste schooldag op de Franse basisschool
Deel 7: Emigreren naar Frankrijk: lachen en huilen
Deel 8: Slopende hitte
Deel 9: Eindejaarsfeest op z’n Frans
Deel 10: Een standje van de burgermeester
Deel 11: Badderen als een god in Frankrijk
Deel 12: Een wonderlijke dag
Deel 13: Even het terras leggen
Deel 14: Quelle histoire cet enfant Hollandais!
Deel 15: Ierse magie in een Frans paradijs
Deel 16: Frans fatsoen
Deel 17: Koude verrassingen
Deel 18: Hoge noot 
Deel 19: Feestelijke lenteroes 
Deel 20: Tarzan op schoolreis 
Deel 21: De hysterische gastvrouw
Deel 22: Verfje hier verfje daar 
Deel 23: Iets met een aap 
Deel 24: Terug op prozaïsche gronden 
Deel 25: Een spetterend begin  
Deel 26: Op de rem trappen  
Deel 27: Tegeltjeswijsheid 
Deel 28: Integreren in een Kattendorp 
Deel 29: Schaduwen in de nacht 
Deel 30: Vijf jaar Zuid-Frankrijk 
Deel 31: Frans college-leed 
Deel 32: Waggelend door het Franse leven 
Deel 33: De laatste puntjes op de i 
fin

Dorine van der Marel is eigenaresse van Atelier Do en werd als gepassioneerde ondernemer op 24 oktober 2018 door Mondi geïnterviewd in het artikel Metamorfoses van gedateerde objecten in Frankrijk.

---

Bezit, aan- en verkoop van vastgoed in Frankrijk
Bezoek regelmatig het landendossier Frankrijk en maak als lid proactief gebruik van uw Mondi lidmaatschap door vragen te stellen in de vraag- en antwoordmodule onder aan de pagina van het van het landendossier over alles wat te maken heeft met de aankoop, bezit en verkoop van een (tweede) woning. Als lid hebt u tevens toegang tot antwoorden met broninformatie op vragen die door andere leden zijn gesteld.

---

Terug naar overzicht