Afstand met Nederland

Blog Anneke van den Bos die met Eelke is geëmigreerd naar Portugal: “Misschien hebben jullie er ook wel iets van meegekregen, maar afgelopen winter was het extreem droog. Er werd zelfs gesproken van een crisis. De bosbranden die er elk jaar zijn, zouden nog meer kunnen worden met het gebrek aan water in de bodem. En al is het niet goed voor het land, ik heb genoten van de zonnige en warme dagen. Maar inmiddels is het weer omgeslagen en valt de broodnodige regen. Aangezien ik het toch niet kan veranderen en het noodzakelijk is probeer ik het maar positief te bekijken.

Meer binnenblijven, dus ook meer ‘tijd’ om in het huis te klussen en op te ruimen. En het goede nieuws is dat er eindelijk na twee maanden dakgoten zijn aangebracht. Met al die regen erg welkom want het water klatert werkelijk op het balkon. Er valt -als het eenmaal regent- werkelijk heel veel water. En met zo’n groot dak zijn dat heel wat kostbare liters. Het 1000 liter-vat werkt fantastisch en loopt nu zelfs over. Een volgend probleem, want er ontstaat een waterplas die we anders niet hadden. Dus nu denken we aan het aanleggen van een natuurlijke waterloop, wat verderop de berg afstroomt. Werkelijk, je hebt het ene probleem nog niet opgelost of het andere dient zich aan. Zo kreeg ik tijdens het aanbrengen te horen dat de kwaliteit van de dakpannen aan een zijde van het dak érg slecht waren.

Een van de verre lokale buren is erg behulpzaam en heeft mij geholpen met onder andere de moestuin gebruiksklaar te maken, de fruitbomen te snoeien, de rozen te verwijderen, een terras aan te leggen en het kippenhok voor te bereiden. Nu hebben we dus 2 kipjes en een haan rondlopen. Elke dag heb ik erg veel plezier om het karakter van de dames. Ik kan ook niet wachten om het terras in gebruik te gaan nemen. Een lekker tuinsetje, halfschaduw, briesje… heerlijk. Met elke klus die we oppakken wordt het steeds meer ‘eigen’. Dingen waar ik blij van word, soms heel klein zoals de kipjes of een bankje voor het huis. Wat ik wel erg zwaar blijf vinden, is dat Eelke nog steeds het grootste deel van de tijd in Nederland is. Het is hard werken om een manier te vinden die voor ons beiden acceptabel is, het van elkaar vervreemden ligt in dit geval wel op de loer. Dus dagelijks contact en in het weekend zetten we de IPad gewoon een paar uur aan, en dat voelt wat dichterbij. Ondertussen doen we gewoon wat we moeten doen, kletsen wat, zetten koffie, overleggen en al wat er meer bij komt kijken.

Vanmorgen bleek ineens weer dat ik geen warm water meer krijg na twee minuten, ondanks dat de vlammen in de geiser het gewoon doen. Ik snap er niets van, dus morgen maar weer naar het dorp en vragen of iemand hiernaar kan kijken. Want met de lage temperaturen in het huis was het juist zo lekker om op te warmen onder de douche, maar in twee minuten tijd warm ik niet echt op. Laten we maar hopen dat het eenvoudig is op te lossen. Ik heb me wel voorgenomen zo geen tweede winter in te gaan. Terwijl het een van de warmste winters was in 100 jaar, moet ik er niet aan denken dit volgende winter weer te moeten doorstaan. Of er moet een palletkachel worden bijgeplaatst, of ik pak de beesten op en rijd naar Nederland (waar ik helemaal niet naar uitkijk maar) waar het in huis wel behaaglijk is.

Ik had zo gehoopt als een van de weinigen géén Corona te krijgen, maar ondanks het afgezonderde leven en de strikte regels in Portugal heb ook ik twee weken geleden Corona opgelopen. Wat balen is dit, net voor de eindstreep van de pandemie was ik toch nog het haasje. En Eelke was die periode hier, dus die kreeg het vanzelfsprekend iets later ook. Gelukkig heb ik inmiddels een utente-nummer, en zal ik wel weer worden opgeroepen als er opnieuw geboosterd moet worden. Nu heb ik het zelf moeten regelen in het ziekenhuis, even tussen door. Maar het was wel gelukt.

Wat ik mij van tevoren niet heb kunnen realiseren is dat je als emigrant echt aan de bak moet om contact te onderhouden. De vanzelfsprekendheid in Nederland, even snel afspreken, even langskomen, even bellen, dat is blijkbaar toch anders wanneer je bent vertrokken. Slechts enkele vrienden houden de bekende frequentie aan, maar veel mensen daar hoor ik gewoon niets meer van. Ze reageren erg enthousiast wanneer ik van me laat horen maar het initiatief moet dus wel van mij komen. Dit is iets wat ik nooit had bedacht en het waarom snap ik ook niet. En juist nu, alleen in het buitenland heb ik dat contact zo nodig. Ik moet dus in de agenda gewoon een dagdeel reserveren om te gaan (beeld)bellen.”

---

Deel 1: Uit liefde emigreren naar Portugal

---

Terug naar overzicht