Italiaanse belasting op de tweede woning

Ook in Italië maakt men zich druk over de plannen van de Franse regering om een extra belasting op te leggen aan bezitters van een tweede woning in Frankrijk. Italianen zijn als kopers van onroerend goed in Parijs, goed voor 24,7% van de transacties in de lichtstad. Aan de Côte d’Azur bezitten meer dan 22.000 Italianen een vakantiehuis. Een aanvullende belasting voor niet-residenten lijkt vooral een gemakkelijke bron van inkomsten ingegeven door de bezuinigingsdrift van de Franse regering.

Vooralsnog legt Italië nog geen speciale extra heffing op aan buitenlanders met een tweede woning. Het land zou zich daarmee overigens ook behoorlijk uit de markt prijzen: Toscane, Umbrië en de Marche zijn zo langzamerhand vol, maar met name in het Zuiden zijn nog veel mogelijkheden voor het verwerven van een betaalbare tweede woning.

Onroerende zaakbelasting
Italië kent voor wat betreft de lokale onroerend goed aanslagen een onderscheid tussen de ‘prima casa’ en de ‘seconda casa’; de eerste woning en de tweede woning. De onroerende zaakbelasting, de ICI (Imposta Comunale sugli Immobili) is voor de 'prima casa', de woning die als hoofdverblijfplaats wordt gebruikt afgeschaft. Een resident met uitsluitend een 'prima casa' betaalt dus geen onroerende zaakbelasting meer. Over de tweede woning, de 'seconda casa',  betaalt men echter wel ICI over de kadastrale waarde (rendita catastale) van de woning. De tarieven worden door elke gemeente afzonderlijk bepaald en worden periodiek gewijzigd. Het tarief varieert van 4 procent tot 7 procent over de kadastrale waarde, waarbij luxe onderkomens zoals kastelen en villa’s in een aparte kadastrale categorie vallen en voor bijvoorbeeld bouwgrond de marktwaarde als uitgangspunt wordt gehanteerd. Verder betalen zowel residenten als niet-residenten belasting over de inkomsten uit verhuur van de (tweede) woning, zoals besproken in het voorgaande artikel 'la cedolare secca'.

Men zou kunnen redeneren dat de ‘prima casa’ regeling in feite residenten bevoordeelt boven niet-residenten. Wie gebruik wil maken van de ‘prima casa’ regeling en daarmee de ICI kan ontlopen moet zich namelijk binnen 18 maanden na aankoop van de woning inschrijven als resident. Maar het gaat daarbij niet slechts om woningbezitters met de Italiaanse nationaliteit, maar om woningbezitters die hun hoofdverblijf in het land hebben en ingeschreven zijn in de registers van de burgerlijke stand. Dat kunnen ook buitenlanders zijn.

La dolce vita
Het is natuurlijk normaal dat niet-residenten, die gebruik maken van de Italiaanse openbare voorzieningen, daar middels de (lokale) belastingen ook een bijdrage aan leveren. Al is dat slechts gedurende een beperkte periode per jaar. Zo moeten de wegen worden onderhouden en moet de vuilnis worden opgehaald, ook al is dat niet in alle gebieden van Italië een vanzelfsprekend gebeuren. Anderzijds leveren niet-residente woningbezitters toch een aardige bijdrage aan de (lokale) economie en dat is zeer welkom in gebieden die het vooral van het toerisme moeten hebben. Zoals eerder gezegd heeft de Italiaanse regering vooralsnog geen plannen om een extra heffing voor niet-residente bezitters van een tweede woning in te voeren. Sterker nog, het Italiaanse fiscale klimaat is behoorlijk vriendelijk voor buitenlanders met een tweede woning. Dus laten we hopen dat de Fransen de Italianen niet op een idee brengen, zodat het aantrekkelijk blijft om uit te wijken naar en te investeren in 'la dolce vita'.

Geschreven door mr. drs. Margreet Sjoerts