Pelgrimsroute in Cataluña: de aanloop
Mark van Asselt vertelt in deze column over zijn ervaringen met het verbouwen en het in typisch Catalaanse stijl herstellen van zijn boerderij.Column: Pelgrimsroute in Cataluña
Mark van Asselt en zijn vrouw kochten vijf jaar geleden een huis in Montbrio del Camp, nabij het Spaanse Tarragona. In juli 2009 kochten zij een oude boerderij ("finca") in Cambrils met 25.000 meter grond. In deze column vertelt Van Asselt over het verbouwen van de boerderij in typisch Catalaanse stijl en de ervaringen met de Spaanse autoriteiten. Het tweede deel: "de aanloop".
“Als je nergens naar toe wilt, dan eindig je daar ook.” Er zijn vele zegswijzen om aan te geven dat een duidelijk doel noodzakelijk is voor een zinvolle verplaatsing. Ons vage doel, “rustiek buiten wonen”, kreeg pas vaste vorm toen wij de omgeving leerden kennen van “ons” dorpje, omgeven door landerijen (finca’s), met olijven, sinaasappels en walnoten.
Morgen
De moderne Catalaan verkiest de stad boven het platteland; leven is praten, en op het platteland is er minder aanspraak dan in de stad. Een finca, met een klein cassita (stenen huisje met beperkt comfort) erop, houdt hij aan voor een weekendbarbecue en verse groenten. Slechts een enkele echte boerderij, een mas of masia genaamd, waarop de familie nog wel verblijft kom je op het platteland tegen. De geringe opbrengsten van het land zijn echter af te lezen aan de staat van onderhoud van de masia’s. Op het achterstallig onderhoud van grond of stenen waren overigens twee opmerkelijke uitzonderingen. Op Google Earth vonden we de boerderijen van de Nederlanders eenvoudig terug. Spic en span; een Catalaanse boer laat nog wel eens wat liggen tot morgen.
Checken
Ons wat vage doel “buiten te wonen” werd concreter toen makelaar Laurent ons meenam naar de grote masia die hij in de verkoop had. De masia stond te koop omdat de kinderen van Don Pedro geen ambities hadden de olijven te oogsten en dagelijks strijd te leveren tegen welig tierend onkruid. Het huis beviel ons direct, uitzicht op zee en op de bergen, alweer. Laurent liet zich achteloos ontvallen dat een buitenlander wel even wat moet checken bij de gemeente alvorens hij een masia kan kopen.
Normativa’s
De geraadpleegde architect concludeerde na speurwerk in de voorschriften (normativa’s) dat deze masia op “sol no urbanitzable” stond en niet kon worden aangekocht tenzij het landbouwbedrijf onverkort werd voortgezet. De gemeente zat op de blaren van de vele bouwvergunningen die ze de laatste vijftien jaar zonder veel nadenken had verstrekt. Een Comissió Territorial d’Urbanisme de Tarragona was ingesteld om de gemeentes voor zwakke knieën te behoeden, hoewel bij onze kennismaking met gemeenteambtenaar Pere Mas deze voorzorg overbodig leek. Het enige wat verbouwd mocht worden waren olijven, mits je natuurlijk als boer stond ingeschreven in de gemeente. En de masia zou blijven wat ie was: oud en met weinig ramen. Don Pedro zou niet snel verkopen met deze normativa’s."
Deze column is geschreven door Mark van Asselt.
Datum: 11-03-2010
Terug naar overzicht
