In het zicht van de haven
Verbouwen gaat niet zonder slag of stoot, zeker niet in een ander land.
Mark van Asselt en zijn vrouw zijn al een aantal jaren bezig met de realisatie van hun droom in Spanje. Door twee fulltime banen hebben zij een aannemer in de hand genomen die de verbouwing begeleidt. Ze zijn erg tevreden met de aannemer, langzaam, maar betrokken en redelijk betrouwbaar, hoewel hij, door het ontbreken van een verder werk, geen belang heeft het huis af te ronden. Daarnaast moeten zij nog een hoop zaken zelf regelen.
Onze worsteling met de fantomen van het gemeentehuis gaat voort. Door een wisseling van de politieke wacht ligt de afgifte van een vergunning voor het zwembad voor zes tot acht weken stil, gelukkig deels samenvallend met de vakanties. En de uiteindelijke vergunning intrigeert ons. Want een laatste informele update van de gemeente leerde dat het zwembad groot genoeg moet zijn voor 38 personen. Maar de regels van de gemeente beperken het aantal gasten van een casa rural tot 14. De eis van een fulltime badmeester zagen wij maar als een ambtelijke broma (grap) die wij als buitenlanders niet direct oppakten.
Elektriciteit op het platteland
Een onduidelijk schrijven van de Fecsa over onze aansluiting van 31 kW en een abusievelijk ingetrokken vergunningsaanvraag voor onze olijvenbusiness, gelardeerd met verkeerd gespecificeerde offertes leidden tot verhitte discussies tussen drie technici en een theatraal vertrekkende architect. Als niet-technici hakten wij toen maar een knoop door, en inmiddels staat er een meterkast aan de rand van ons terrein waarin de zo begeerde 31kW zal binnenstromen. Nog 17 kW te gaan, voor het separate boerenbedrijf.
De stroomvoorziening blijkt echter dermate instabiel dat twee beregeningspompen het keer op keer begeven; de elektriciën kon dat oplossen, maar waarom hadden wij Nederlanders daar niet meteen naar gevraagd? Komt er dan in Nederland altijd stabiel 220 volt uit de muur? Ongeloof alom.
Maar dan
Begin september konden wij dan toch twee gastenkamers inrichten, met een mix van antiek en modern. Veel geschuif en gepuzzel, maar mijn vrouw had eer van haar maandenlange voorbereiding, het zag er goed uit, en de eerste interieurfoto’s stonden snel op onze website. Nog vier kamers te gaan, en de ontbijtzaal. Het feit dat we met de inrichting waren begonnen, gaf wel directe druk op de aannemer, de timmerman en de elektricien, die misschien nog steeds leefden met de idee dat de deadline onbeperkt kon worden opgeschoven, want we betalen onze rekeningen altijd keurig op tijd. Niet handig volgens onze architect, en daarin heeft hij dit keer waarschijnlijk het gelijk aan zijn zijde.
De twee in Nederland gekochte keukens waren door handyman Wilbert geïnstalleerd en bleken goed te passen. Ja, uit Nederland. Omdat we hier de weg niet weten, kost het zoeken naar keukens of meubilair zeer veel tijd die we niet hebben. En de Spaanse smaak is bovendien niet de onze.
Ondanks gedetailleerde installatietekeningen van het keukenbedrijf bleek niet te zijn doorgekomen dat de keuken op gas(flessen) werkte. Maar dan moesten er ook minimaal drie luchtafvoeren in de gloednieuwe buitenmuren gemaakt worden. Ook die hobbel, die ook nergens op papier stond, werd door ons stoïcijns genomen. Het potje 'onvoorzien' was allang op, en spaargeld geeft toch alleen maar zorgen zolang Griekenland in de euro blijft. We kijken er volgend jaar vast met een glimlach op terug. Volgend jaar …nu zo snel?
Deze column is geschreven door Mark van Asselt.
Datum: 21-09-2011
Terug naar overzicht
