Onbekende horizon
Waarom kozen wij voor een onbekende horizon terwijl onze weg in Nederland zo uitgestippeld leek?
Mark van Asselt en zijn vrouw waren jaren bezig met de realisatie van hun droom in Spanje. Vanuit Nederland werd, in overleg met de aannemer in Spanje, het huis verbouwd en tijdens vakanties proefden zij aan het Spaanse leven. Deze zomer is het gezin geëmigreerd en ‘veilig geland’. De komende tijd staat in het teken van aarden, integratie, andere cultuur en regels, nieuwe school en contacten, zodat er ook nu weer veel geregeld moet worden.
Wij zijn op aarde om stappen te zetten
en in de richting van de onbestemde horizon te rennen (Abdelkader Benali).
Het besluit begin dit jaar om geen voortgang te forceren zolang we niet gearriveerd zouden zijn in Spanje, heeft ons goed gedaan. De, mentale, rust gaf ons de gelegenheid aandacht te besteden aan de verhuizing en aan een veilige landing, voor ons en de kinderen natuurlijk. De vraag van het waarom kreeg meer aandacht, zeker bij de kinderen toen afscheid daar was van sportclubs, school en vriendjes. Waarom kozen wij voor een onbekende horizon terwijl onze weg in Nederland zo uitgestippeld leek? Maar ook zo voorspelbaar, en daarom niet helemaal naar onze zin. Een onbekende horizon trekt, en Spanje is natuurlijk niet in alle opzichten Afrika, wat ze hier ook mogen zeggen.
Doet de economische malaise in Spanje ons niet aarzelen? Een veelgehoorde vraag. Ja, inderdaad, het gaat hier niet goed, maar als buitenlanders zien we de oorzaken ook iets scherper. Neen, want in Nederland krijgen we ook ons deel van de Europese malaise, en de versnipperde politiek heeft daar geen antwoord op.
Aarden
Maar goed, we zijn inmiddels aangekomen in Spanje, maar hoe te aarden alhier? Met het gezin hadden we daarvoor geoefend in het ‘aarden’, met de boodschap dat het aarden lukt als je jezelf kent en accepteert. Moeilijk, doch waar.
Voor onze geweldige kinderen betekende dat onder meer een voetbal- en zeilkamp hier in Cambrils, wat een goede zet bleek. De keuze van de lagere en middelbare school viel op ‘LaSalle’, een wereldwijd onderwijsinstituut opgezet in de 17e eeuw door een Franse pedagoog die meende dat onderwijs dient om leerlingen een verantwoordelijke en stabiele plaats in de maatschappij te geven. Hij fulmineerde daarom ook tegen onderwijs door paters en nonnen, die tenslotte in hun eigen wereld leven. Deze pedagogische opdracht sloot wonderwel aan bij de Nederlandse school van onze kinderen, ‘de Werkplaats’ in Bilthoven. Het nadeel van het onderwijs in het Catalaans, met als tweede taal het Spaans, woog voor ons als ouders op tegen de locatie van de nieuwe Internationale School in Salou, gelegen pal naast de gedateerde petrochemie van Tarragona.
Integratie
Inmiddels tijdelijk wonend in Montbrio del Camp konden wij nu ook een stap doen naar onze eigen integratie, die van de kinderen zien we met vertrouwen tegemoet. Wij schoven derhalve met tweehonderd dorpsgenoten aan bij het jaarlijkse Sopar Particular. Een groot succes, want niet alleen droegen wij ons steentje bij aan de restauratie van het kerkorgel maar braken wij het ijs met een aantal fincaburen! Een tafelgenote die de locale gerechten met veel alcohol naar binnen werkte zonder een woord te zeggen, was een extra uitdaging in onze integratiepogingen.
Pelgrimage
Maar deze uitdaging was niets vergeleken bij de nachtelijke wandeling met het dorp naar het op 300 meter hoogte gelegen Ermita de Mare de Déu de la Roca. Tien kilometer enkele reis in plaats van heen en terug, en dat als enige, ongetrainde buitenlanders. De sandwiches en de locale Muscadet met de dorpsgenoten en nachtelijk uitzicht over de baai van Cambrils vormden een prachtig hoofdstuk voor onze eigen pelgrimsroute hier in Cataluna. Het “leuk pap!” van onze kinderen gaf ons goede hoop voor de afdaling en onze letterlijke en figuurlijke landing hier. Het gaat wel lukken.
Deze column is geschreven door Mark van Asselt.
Datum: 04-09-2012
Terug naar overzicht
