Alsof de duvel ermee speelt
Maar de overeenkomst veroorzaakt bij de Catalanen en Spanjaarden nogal wat consternatie, tot en met beschuldiging van misbruik van onze positie als verhuurder.
Inmiddels weten vakantiegangers, rustzoekers, bruiloftsgasten en Catalaanse families in alle jaargetijden Mas Montbrió Belvédère van de familie Van Asselt te vinden. Buiten het hoogseizoen leent een bezoek aan de masia zich uitstekend voor een sfeervolle familiebijeenkomst of een gezamenlijke olijvenpluk. Het is ook de tijd om toekomstige bruidsparen kennis te laten maken met de bijzondere locatie.
 |
"De Catalanen zijn graag bij elkaar met de feestdagen, en dus was de masia met de feestdagen weer mooi verhuurd. Dit keer waagden wij het erop, wij zouden drie dagen skiën in Andorra, relatief dichtbij, drie uur met de auto. En het huis in handen laten van de huurders. Vorige keren was het goed gegaan, dus waarom niet deze keer? Dus niet. De tweede dag een telefoontje dat het water op was, wat betekent dat de reservoirs van totaal zesduizend liter niet werden gevuld uit onze bron. Doordat onze oorspronkelijke loodgieter niet meer beschikbaar is, stond helaas de ingeroepen loodgieter met de handen in het haar, de installaties zijn nogal gecompliceerd. Tot Van Asselt senior een helder moment kreeg, had hij de tijdklok soms uitgezet toen het zo onweerde daags voor ons vertrek? Ervaring is de optelsom van fouten, maar dit soort missers?
Midden december werd een vermoeden realiteit. De ‘bank’ van het dorp, de spaarbank van de Cooperativa Agricultura sloot zijn deuren, het geld was op. Eigenlijk is het ook geen bank, maar een financiële activiteit binnen de coöperatie, voor leden, en inmiddels het hele dorp. Maar banken staan onder financieel toezicht, een coöperatie niet. Wij hadden drie jaar geleden de boeken al eens mogen inzien bij een lid van de junta (het bestuur) en wij konden er geen wijs uit, ondanks een achtergrond in het bankwezen. Hypothecaire leningen waren verstrekt zonder dat de hypotheken waren vastgelegd, en de exploitatie van de coöperatie leek ook niet erg winstgevend. Het betreffende junta lid was echter een roepende in de woestijn.
Voor ons lijkt de schade beperkt, de eerste 350 kilo citroenen ingeleverd in november en uit te betalen in januari, is waarschijnlijk verloren. Maar wat te denken van alle boeren die net hun olijfoogst van 2015 ingebracht hebben en pas in mei/ juni betaald krijgen? Pensioentrekkers, scholen, iedereen heeft een (spaar)rekening bij de coöperatieve ‘bank’. Een noodplan dat de kern van het faillissement aanpakt, bijvoorbeeld door een accountant eens naar de rekening te laten kijken, zal wel stranden in het net van verstrengelde belangen. Immigranten opgepast dus, bankier bij een echte bank (tenzij u geld leent natuurlijk …).
Snoeien en besparen
De oogst van 6.500 kilo olijven eind 2015 was een tegenvaller. We besloten daarom zelf maar eens te snoeien om kosten te besparen. Vorig jaar kwam onze specialist pas in april snoeien, volgens de boekjes te laat. Wij hadden toen al de indruk dat zijn medewerker er weinig kaas van had gegeten, dus de 3 euro per boom wilden wij dit jaar maar eens aan de uren van onze assistent-tuinman uitgeven. De investering in een knappe kettingzaag van semiprofessionele kwaliteit was de kost die voor de baat uitgaat. Als het plan van de socialisten om het minimumloon te verdubbelen, van 670 naar 1.370 euro per maand, ons plan maar niet doet zinken. Tot zover is het goed gegaan, leuk werk, en voorbeelden te over bij de buren, en met enige stadse logica lijkt er wel uit te komen. Een Amsterdammer redt zich overal zo leer ik onze kinderen, iets zullen ze toch wel hebben meegekregen van hun vader.
Contract en cultuur
Bij de verhuur van de masia voor een huwelijksfeest bijvoorbeeld hanteren we een huur-verhuur overeenkomst. Het betreft een duur huis met grote installaties en onze ervaring is dat de uitdrukking gebruiken en gedragen als een ‘goed huisvader’ cultuurbepaald is. Maar de overeenkomst veroorzaakt bij de Catalanen en Spanjaarden nogal wat consternatie, tot en met beschuldiging van misbruik van onze positie als verhuurder. We hebben geleerd dat als zaken concreet worden, door het tekenen van een huurovereenkomst of zelfs de aanbetaling, er redelijk wordt gesteigerd en mensen in de auto stappen. Een van de steigerende contracten wenste in een gesprek de hem onwelgevallige bepalingen te herzien. Naar ons idee in zijn nadeel, maar blijkbaar is de perceptie belangrijker dan de werkelijke inhoud.
Sneeuwwit in Cambrils
De onblusbare energie van de echtgenote leidde tot een nieuw probeersel; een modeshow van trouwjurken voor de huwelijkskandidates, die dan tegelijk kennis maken met onze finca. Modellen worden ingehuurd, want moeder noch dochter Van Asselt ambiëren een catwalk in het wit. Het was wel opmerkelijk moet ik zeggen, het bleken twee bruidsjurken te zijn, vintage zeg maar, nog net geen Emmaus jurken, en het accent lag geheel op de make-up. Een long shot voor ons, want wij hadden weinig gelegenheid om met de verloofden te praten en ze te overtuigen het trouwfeest bij ons te boeken. En het ging weer op zijn catalanas: de hoofdpersoon, de maquilliste kwam een uurtje te laat, om 16.55 uur, terwijl de show om 17.00 uur begon. Maar goed, de organisatie zelf kwam ook anderhalf uur later dan afgesproken, want de twee olijftakjes die ze hadden opgehangen waren blijkbaar voldoende decoratie. Wel hadden ze een kilo of vijf aan citroenen gevraagd voor de decoratie. Ik plukken, borstelen (zoals ze in de winkel liggen komen ze echt niet van de bomen) en aan het slot bood ik aan dat ze wel wat mee konden nemen. Bleken ze alles, tot de laatste citroen te hebben meegenomen! Ik had ze een plastic tasje gegeven, maar ze bleken het in een kratje te hebben ingepakt. Ze vroegen nog net niet of wij het even in de auto wilden zetten."
Deze column is geschreven door Mark van Asselt.
Datum: 17-02-2016
Terug naar overzicht
