De ziel gaat te voet
Verbouwen gaat niet zonder slag of stoot, zeker niet in een ander land.
Mark van Asselt en zijn vrouw zijn al een aantal jaren bezig met de realisatie van hun droom in Spanje. Door twee fulltime banen hebben zij een aannemer in de hand genomen die de verbouwing begeleidt. Ze zijn erg tevreden met de aannemer; langzaam, maar betrokken en redelijk betrouwbaar. Hoewel hij, door het ontbreken van andere werkzaamheden, geen belang heeft het huis af te ronden. Daarnaast moeten zij nog een hoop zaken zelf regelen.
Wandelen haalt de haast uit je hoofd. Een pelgrimswijsheid. Zodra in Spanje doen we dat als familie dan ook maar, ’s avonds. Met ham voor het zwerfhondje Triksi, kids op het wave board, door ons eigen dorp. Want de haast zit in ons hoofd op weg naar onze droom in Catalonië. Hoe langer de verbouwing duurt, hoe meer er wordt gevergd van relaties, banksaldo, en de 24 uur die een dag telt. Het oorspronkelijke schema, verhuizen in de zomer van 2011, was allang overboord. Wel hebben wij weer twee scholen bezocht voor onze kinderen, met extra dilemma’s als gevolg. De internationale school, maar direct gelegen naast de chemische industrie van Tarragona, of dé katholieke school hier, LaSalle waar onze kinderen een van de weinige buitenlanders zullen zijn.
De Fecsa hobbel
Behalve onze beminnelijke architect is ook de elektriciteitsmaatschappij Fecsa Spaans in de overtreffende trap.
Een voorbeeld:
Señor Pi van Fecsa moet de finale aansluiting van onze nieuwe meterkast naar het Fecsa netwerk goedkeuren. De dag van de afspraak is daar, zonder Señor Pi helaas. Nee, hij kwam maar niet, want het voorwerk voor de definitieve aansluiting (grondkabels, meterkast) was toch niet klaar had hij gezien. “Hoezo, u bent het laatst geweest in juli, alles is aangelegd conform de Fecsa instructies”, “Da’s waar, maar ik kom toch niet vandaag want ik blijf met mijn auto bij jullie finca in de modder steken”. “Maar de wegen zijn geasfalteerd en verhard tot aan het huis”. “In juli was dat nog niet zo”… Xenofoob of auto-afficionado, de heer Pi wil gewoon niet. Het wordt ergens in december mompelt hij.
Haast hebben heeft hier geen zin, maar haast is cultuur-bepaald; een jaar voor een wijziging van de elektriciteitsaansluiting is hier niet ongewoon. Woonblokken draaien op generatoren omdat de Fecsa de aanvraag nog in behandeling heeft.
Lichte tegenslag (1)
De openhaard stond sinds juli modern en strak te wezen, zoals op ons plaatje. Het was de eerste moderne openhaard van de aannemer en hij kon gelijk een tweede maken; de metalen afwerking zette bij het eerste vuurtje zodanig uit dat al het stucwerk van de omkisting sprong.
Lichte tegenslag (2)
Het lichte craquelé in de monocapa van de gevel werd niet vanzelf minder, naïeve hoop natuurlijk. Eigen aan dit soort afwerking volgens de aannemer. Je kon er overheen schilderen. Iets wat wij nou juist niet wilden. Maar bij ons bezoek tijdens de herfstvakantie kon de aannemer niet ontkennen dat de monocapa loskwam van de gevel. Helaas moet alles over gedaan worden.
Beter een goede buur dan een verre vriend
Op een ochtend zien wij de politie, een landmeter van de gemeente en onze buurman stenen neerleggen op de openbare weg. Hoe hij werkelijk moest lopen, de afgegeven vergunning voor ons hek (ja we hebben hem) was volgens de buurman diefstal. Hij beriep zich op een kadastrale tekening van 1971. Achterhaald, maar toch, bijna op de vuist, in het Catalaans, op de vroege, vredige ochtend in Cambrils.
De Van Asseltjes waren toe aan een hele lange wandeling. Met extra ham, want Triksi heeft vast zijn vriendjes verteld over die Nederlanders die willen ontstressen.
Deze column is geschreven door Mark van Asselt.
Datum: 25-10-2011
Terug naar overzicht
